Jan Detrie beschouwt zijn kunstuitingen als een spelen, waar vormen, kleuren en sferen samenkomen in een dynamisch verhaal dat hij voor zichzelf vertelt. In elke creatie vraagt hij zich af hoeveel van hemzelf erin vervlochten zit. Wat brengt hij tot leven op het doek? Wat ontstaat er uit de steen die hij hakend vertransformeert, of de klei die hij met zijn handen kneedt? Soms voelt het alsof er een kracht is die zijn hand vasthoudt; het kan de man in hem zijn, maar ook een deel dat verder weg is van zijn aardse bestaan—een meer etherische, dromerige versie van zichzelf.
Voor Jan doet het er niet zoveel toe wie hij werkelijk is in die momenten van creatie, zolang het proces hem maar inspireert. Het plezier in het werken is voor hem essentieel en begint altijd bij het onderwerp dat zijn aandacht trekt. Wat raakt hem? Zodra hij die vonk voelt, is er geen tijd te verliezen: “Hup, aan de slag!” De creatieve energie moet eruit, en niets houdt hem tegen.

Wat hem vaak verbaast, is de vreugde van het eindresultaat. Het is bijna grappig om achteraf te bespeuren: “Heb ik dat gemaakt?” Met elk kunstwerk laat hij niet alleen een stukje van zichzelf achter, maar hij ontdekt ook opnieuw wat hij kan creëren. Voor Jan is kunst niet alleen een uiting maar een avontuur, een reis naar de diepere lagen van zijn ziel en de wereld om hem heen. Elke intuïtieve beweging met penseel of gereedschap, elke keuze van kleur of materiaal, maakt deel uit van zijn zoektocht—een zoektocht die hem zowel bij zijn kern brengt als hem bevrijdt van het dagelijkse leven. En dat maakt het proces zowel uitdagend als verrijkend; de creatieve reis is voor hem een onschuldige reflectie van wie hij is en wie hij nog kan worden.